ไม้ผลัดใบ

วันที่ฝนกระหน่ำ
เมฆดำคลุมฟ้ามัวหม่น
คืนพายุคำรณ
อื้ออึงก้องฟ้าคำราม

แต่ดวงตะวันนั้นคงอยู่
แม้หมู่เมฆฝนจะบดบัง
จะมัวหม่นหมองก็ยัง
รำไรลำแสงส่องมา

วันที่ทุกข์ระทม
ระบมรินไหลน้ำตา
ร้าวบาดแผลในวิญญา
โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาลำพัง

แต่ความสุขนั้นมิได้ห่าง
แอบบังในม่านน้ำตา
เฝ้ารอเพียงความหาญกล้า
ชะรอยลบล้างความอ่อนแอ

ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร เคยพ่ายแพ้ตลอดกาล
ก็ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร กลับชื่นบานทุกวี่วัน
เพราะคนคละคนสุขทุกข์ไม่ต่างกัน
ก็คงมีวันได้เห็นแสงแห่งตะวัน
วันที่เห็นแสงแห่งตะวัน

ไม้ผลัดใบจากกิ่ง
ร่วงโปรยโรยทิ้งเกลื่อนลาน
นั้นคือหนทางผ่าน
เพื่อเพียงผลิใบใหม่มา

แต่งไพรสดใสเขียวทั่วป่า
นกกาเริงร้องเบิกบาน
ช่างงามไพรพฤกษ์ตระหง่าน
เนิ่นนานหมุนเวียนตลอดมา

ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร เคยพ่ายแพ้ตลอดกาล
ก็ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร กลับชื่นบานทุกวี่วัน
เพราะคนคละคนสุขทุกข์ไม่ต่างกัน
ก็คงมีวันได้เห็นแสงแห่งตะวัน
วันที่เห็นแสงแห่งตะวัน

ไม้ผลัดใบจากกิ่ง
ร่วงโปรยโรยทิ้งเกลื่อนลาน
นั้นคือหนทางผ่าน
เพื่อเพียงผลิใบใหม่มา

แต่งไพรสดใสเขียวทั่วป่า
นกกาเริงร้องเบิกบาน
ช่างงามไพรพฤกษ์ตระหง่าน
เนิ่นนานหมุนเวียนตลอดมา

อดทนต่อไปเถิดหนา
รอเวลาให้ไม้ผลัดใบ