ลูกลุงขี้เมา
เขาเกิดจากความรักของครอบครัวชนบท
ชีวิตแสนรันทดทำให้พ่อจากไป
แม่บอกพ่อเข้ากรุงมุ่งทำงานเพื่อหาเงิน
เผชิญโชคชะตาในเมืองใหญ่
แต่เดิมพ่อมีหวังยังส่งข่าวติดต่อมา
ผ่านไปหลายปีกว่าข่าวไม่มาพ่อเงียบหาย
เป็นตายหรือร้ายดีอยู่ทางนี้เฝ้าแต่คอย
บางครั้งแม่เหม่อลอยแล้วสะอื้นไห้
เนิ่นนานยี่สิบปีจนบัดนี้เขาเป็นหนุ่ม
ชีวิตยังลุ่มลุ่ม ยังดอนดอนไม่ไปไหน
ข้าวเปลือกที่ปลูกมามีราคาแค่ต้นทุน
ไปงอกไปพอกพูนพ่อค้ากำไร
ที่ดินไม่มีเหลือก้มหน้ากินบนที่เช่า
แม่ป่วยเพราะโศกเศร้าได้ไม่นานก็จากไป
เหลือเขาเพียงลำพังฝังศพแม่ไว้ข้างวัด
มีเงินจะมาจัดงานศพให้ยิ่งใหญ่
ใครหนอใครกันยังทุกข์ยาก
อยู่กินลำบากในชนบทวันนี้
รู้ไหมคนเมืองมักคอยเอาเปรียบ
ทั้งหยามทั้งเหยียบปล้นชิงไม่เหลือชิ้นดี
ไม่มีห่วงใดใด กลับบ้านไร่กลับนาดอน
ลูกโทนพร้อมเร่ร่อนตามหาพ่อผู้สูญหาย
เมืองกรุงกับอีสานมีตำนานตกทอดมา
ผู้คนทิ้งไร่นาหาชีวิตใหม่
ลูกโทนแม้เคยเห็นใบหน้าพ่อในความจำ
เดินหาเช้าจรดค่ำคนมันเยอะเมืองมันใหญ่
ถามใครก็ไม่รู้กลับจ้องดูหัวจรดตีน
อีสานคนเปื้อนดินกลิ่นโคลนสาบควาย
เป็นคนเหมือนเหมือนกัน แต่กลับมีเส้นแบ่งกั้น
ไม่ใช่ที่เธอฉันแต่เธอนั้นมาจากไหน
จากดินแดนกันดารจากชนชั้นยากและจน
ที่นี่เขาไม่สนคนมีเงินเป็นใหญ่
ฉันเคยเห็นผู้เฒ่าลุงขี้เมาข้ามถนน
หากใครพบลูกโทนช่วยบอกทีพ่อเขาตาย
ไม่ต้องเที่ยวตามหาจงก้มหน้าสู้ต่อไป
ฉันคือกำลังใจข้ามฟากให้ได้
สะพานลอย
ชีวิตนั้นมีสองฟาก
ฟากความทุกข์ยากอีกฟากความสุขสบาย
อย่าท้อขอให้โทนอดทน
อดทนถึงวันฟ้าดินเห็นใจ