Χρησμός

Ήθελα να ‘μουν ένασ άνθρωποσ αγράμματοσ
Μια βαθιά θρησκευόμενη γιαγιά
Ένασ έφηβοσ τρελά ερωτευμένοσ
Ή ένα βρέφοσ στη μητρική την αγκαλιά

Δεν θα φοβόμουν τ' αύριο τι ξημερώνει
Θα ‘ταν γεμάτη αγάπη η καρδιά
Δεν θα ξυπνούσα τρομαγμένοσ μέσ' τη νύχτα
Δεν θα ‘λεγα σε τίποτα πωσ δεν πιστεύω πια

Θα ήταν ήρεμη η ψυχή και το μυαλό μου
Θα πίστευα στην μετά θάνατον ζωή
Θα είχα τέλοσ πάντων κάπου ν' ακουμπήσω
Το νου δεν θα τυραννούσαν τα γιατί