Το τραγούδι της Μήδειας

Τα δικά μου τα παιχνίδια είναι δίκαια παιχνίδια
Κανείσ δε χάνει κι όλοι χαίρονται
Στα δικά μου τα παιχνίδια όλοι λένε την αλήθεια
Κι όποιοσ λυγίζει δύσκολα καίγεται

Μετατοπίζεται το τέρασ
Εκεί που νιώθει πωσ φυσάει ο αέρασ
Και μου χαλάει τη βραδιά μ' ένα ζεϊμπέκικο
Στου μπαγλαμά την άδεια τρύπα
Μια χώρα ανύπαντρη γυρεύει προίκα
Κι απ' τον καημό πέφτει λιπόθυμη στο πάτωμα

Τα δικά μου τα παιχνίδια ποτέ δεν είναι ίδια
Στεγνά αρχίζουν υγρά τελειώνουνε
Εκεί μέσα όλοι χωράνε κι αν το δρόμο τουσ τραβάνε
Ξεχνιούνται λίγο μαζί μου παίζουνε

Μετατοπίζεται το τέρασ
Εκεί που κρύβεται το φωσ τησ μέρασ
Και του τρυπάει την καρδιά μ' ένα ρεμπέτικο
Μα όποιοσ ξέρει από παιχνίδια
Κι έχει για μάνα του την μήδεια
Κάνει κομμάτια τη ζωή του σ' ένα πέλαγοσ

Μα όποιοσ ξέρει από παιχνίδια
Κι έχει για μάνα του την μήδεια
Κάνει κομμάτια τη ζωή του σ' ένα πέλαγοσ