อย่าเกลียดกันในวันที่อ่อนไหว [จาก "ละคร ร้อยเล่ห์มารยา"]

เหมือนดั่งคนหมดแรง กลางพายุกระหน่ำ
เหมือนดั่งคนจมน้ำ ตะเกียกตะกายหาทางขึ้นฝั่ง
ต้องการ เพียงใครสักคน ยื่นมือมาเพียงสักครั้ง
ช่วยฉันให้มี ที่พักพิงใจ

มีแต่เธอเท่านั้น ที่ไม่ทิ้งกันไป
ในวันที่โหดร้าย ก็มีเธอที่เคียงข้างกัน
แต่เธอจะเบื่อฉันไหม หากไม่เป็นดังที่ฝัน
เพราะฉันยังจำ บาดแผลที่โดนทำร้าย

อย่าเกลียดกันในวันที่ฉันอ่อนไหว
อย่าจากไปถ้าฉันนั้นทำให้เธอเสียใจ
เพราะฉันมีเธอแค่เพียงผู้เดียว ช่วยต่อลมหายใจ
อยู่กับฉันนานๆได้ไหม
ให้ใจฉันไม่ต้องอ้างว้างเกินไป

มีแต่เธอเท่านั้น ที่ไม่ทิ้งกันไป
ในวันที่โหดร้าย ก็มีเธอที่เคียงข้างกัน
แต่เธอจะเบื่อฉันไหม หากไม่เป็นดังที่ฝัน
เพราะฉันยังจำ บาดแผลที่โดนทำร้าย

อย่าเกลียดกันในวันที่ฉันอ่อนไหว
อย่าจากไปถ้าฉันนั้นทำให้เธอเสียใจ
เพราะฉันมีเธอแค่เพียงผู้เดียว ช่วยต่อลมหายใจ
อยู่กับฉันนานๆได้ไหม
ให้ใจฉันไม่ต้องอ้างว้างเกินไป

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
ให้ลืมฝันร้ายที่มีในใจ
ก็อยากให้เธอเข้าใจ

อย่าเกลียดกันในวันที่ฉันอ่อนไหว
อย่าจากไปถ้าฉันนั้นทำให้เธอเสียใจ
เพราะฉันมีเธอแค่เพียงผู้เดียว ช่วยต่อลมหายใจ
อยู่กับฉันนานๆได้ไหม
ให้ใจฉันไม่ต้องอ้างว้างเกินไป

เพราะฉันมีเธอแค่เพียงผู้เดียว ช่วยต่อลมหายใจ
อยู่กับฉันนานๆได้ไหม
ให้ใจฉันไม่ต้องอ้างว้างเกินไป