Με πιάνει το παράπονο

Τα χείλη σου τα κόκκινα πώσ να τα λησμονήσω
Με ήθελεσ ξοπίσω σου και με πληγέσ να ζήσω
Τα μάτια σου που κουβαλώ στιγμέσ αιμορραγούνε
Σαν όνειρα απ’ το βάροσ σου στο τέλοσ μ’ οδηγούνε

Με πιάνει το παράπονο που λεσ πωσ μ’ αγαπούσεσ
Τα χείλη σου τα έδινεσ αλλού και με σκορπούσεσ

Τα χείλη σου τα μάτια σου γυαλιά στο λογικό μου
Μου κλέβανε τα βράδια σου ότι ήτανε δικό μου
Τα μάτια σου τ’ αγγελικά γιατί γιατί θε’ να ρωτήσω
Κι αν δε με κάναν το φονιά εγώ εγώ θ’ αυτοκτονήσω

Με πιάνει το παράπονο που λεσ πωσ μ’ αγαπούσεσ
Τα χείλη σου τα έδινεσ αλλού και με σκορπούσεσ