นักร้องพเนจร

โอ โอ้ยสำมาม่วนแท้น้อ
สำมาม่วนแท้หนอ
สำมาม่วนแท้หนอ
เสียงพินนี่หนอ
เสียงแคนนี่หนอ

โอ๊ยมันสุขในแสน
เมื่อได้ฟังเสียงแคน
ไผหนอเป่ามา
เสียงแคนเหมือนเป็นสัญญา
ตอนได้จากมา
ว่าอย่าลืมนงคราญ

อ้ายได้ฟังเสียงพิน
เมื่อได้ยินเสียงแคน
เหมือนได้อยู่แดน
แคว้นถิ่นอีสาน
ถึงจากมานานแสนนาน
ยังคิดถึงนงคราญ
บ้านอยู่ฝั่งโขง

ถึงอ้ายสิอยู่เมืองหลวง
ยังคิดฮอดพุ่มพวง
ด้วยใจซื่อตรง
ยามใดคิดถึงอนงค์
จ้างสมัยอ่อนวงศ์
มาเป่าแคนกล่อมนอน
จ้างสมัยอ่อนวงศ์
มาเป่าแคนกล่อมนอน

จำเสียงพี่ได้ไหม
หือ จำเสียงอ้ายได้บ้อ
เสียงไผหนอซังมาดังวอนวอน
เสียงนี้คือนักร้องพเนจร
ที่เคยกล่อมน้องนอน
จนฟ้าแจ้งจางปาง

จางปางฟ้าแจ้งจางปาง
นอน ก็ซ่างเจ้าบ่นอนก็ซ่าง
พี่ยังยอมนั่งเฝ้าตนเจ้ากะไล่ยุง
นั่งข้างมุ้งจนมุงคาตา
สกุณามันขันซวนกันเมื่อยามเซ้า
ซวนกันเมื่อยามเซ้า

ถึงอ้ายสิอยู่เมืองหลวง
ยังคิดฮอดพุ่มพวง
ด้วยใจซื่อตรง
ยามใดคิดถึงอนงค์
จ้างสมัย อ่อนวงศ์
มาเป่าแคนกล่อมนอน
จ้างสมัยอ่อนวงศ์
มาเป่าแคนกล่อมนอน

จำเสียงพี่ได้ไหม
หือ จำเสียงอ้ายได้บ้อ
เสียงไผหนอซังมาดังวอนวอน
เสียงนี้คือนักร้องพเนจร
ที่เคยกล่อมน้องนอน
จนฟ้าแจ้งจางปาง

จางปางฟ้าแจ้งจางปาง
นอน ก็ซ่างเจ้าบ่นอนก็ซ่าง
พี่ยังยอมนั่งเฝ้าตนเจ้ากะไล่ยุง
นั่งข้างมุ้งจนมุงคาตา
สกุณามันขันซวนกันเมื่อยามเซ้า
ซวนกันเมื่อยามเซ้า