เจ็ดปีที่รอคอย [ขันหมากมาแล้ว]

เฝ้ามองท้องนากว้างใหญ่เปลี่ยวใจเหลือทน
หลงคอยหน้ามน หมองหม่นนานมา
โศกเหลือเมื่อเห็นท้องทุ่งสุดตา
ทุ่งรักกลับร้างไร้ค่า รักห่างร้างลา ชีวาเศร้าหมอง

เจ็ดขวบปีที่รอคอยความหวังลอยยิ่งลับลา
คอยคนรักไม่กลับมาเหมือนข้าวในนาคอยน้ำนอง
เพียงสามปีที่ไร้นาง ฟ้าครวญครางให้หม่นหมอง
พี่ร่ำเรียกหาน้ำตานอง คอยหาน้องไม่เห็นมี
เมื่อถึงหน้าฝนดลใจป่วนฟ้าครางครวญพาใจพี่
ยิ่งคิดถึงนาง หม่นหมางฤดี ขาดน้องของพี่ หัวใจมืดมน

เมื่อถึงหน้าหนาวยิ่งปวดร้าวหัวใจหม่น
ยิ่งคิด ยิ่งนึกถึงคน ถึงคนที่เคย อกเอ๋ยเคยแนบนาง
แต่มาบัดนี้น้องพี่จากไปไกลห่าง
เห็นบึงหนองใจหมองไม่จาง
ทุ่งรักกลับร้างเพราะนางห่างเหิน
ช้ำจิตเหลือเกิน หัวใจเงียบเหงา

เมื่อถึงหน้าร้อนหัวใจร้อนลุ่ม ดั่งไฟสุมให้ร้อนเร้า
หัวอกหัวใจเหมือนไฟแผดเผา เงียบเหงาจนเหลือดี
เฝ้าหวงห่วงน้อง หลงตั้งตามองคอยน้องพี่
ไม่กลับมาหรือน้องได้ดี
ช่วยบอกพี่นิดเถิดหนา อย่าให้เฝ้าหาตั้งตารอคอย