บ้านนาป่าร้าง

แสงจันทร์
อันกระจ่าง
เคยได้แนบแอบนาง
พลางผิวขลุ่ยเป็นเพลง

เสียงสะอื้น
ฟังระรื่นวังเวง
น้องไม่ร้องบรรเลง
ให้ข้าสุขใจ

แต่มาบัดนี้แสนเศร้า
เหลือเพียงผ้ากับเงา
เมื่อจันทร์ฉาย
บ้านนาเหมือนเป็นป่าร้าง

เห็นแต่กองฟางขาวโพลนเรียงราย
น้องนางเจ้าลืมกลิ่นโคลนสาบควาย
ลืมไอ้หนุ่มบ้านหนองสาหร่าย
เสียแล้วหนา

ลืมแม้กระทั่งไอ้ทุย
เจ้าลืมเสียงขลุ่ย
แห่งบ้านนา
ลืมที่จันทร์แจ่มฟ้า
เจ้ามาพบข้า ริมกองฟาง

ข่าวคราวตัวเจ้าหรือนั่น
เห็นเขาลือเล่ากัน
ซ้ำถากถาง
ข้าพลอยหัวใจชอกช้ำ

เพราะถ้อยปรักปรำเขาลือทั้งบาง
เขาลือเอ็งชั่วปล่อยตัวตามทาง
มีผัวใหม่เปลี่ยนไปมิสร่าง
เสื่อมราศี

เอ็งช้ำเพราะชายบางกอก
ถูกคนหลอนหลอก
จนสิ้นดี
คนที่เอ็งเกลียดนี้ยังมี
หัวใจคอยเอ็งมา

ยอดรัก สลักใจ