คนลืมช้า
ถ้าถามว่ายังคงโกรธไหม ตอบเธอได้ว่าไม่มี
เนิ่นนานจนวันนี้ตั้งแต่เธอทิ้งไป
แต่ที่หลบไม่พบเจอไม่อยากคุยกับเธอ
เพราะยังไม่มั่นใจว่าอยู่ใกล้ใกล้ ได้โดยไม่มีน้ำตา
ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราวเหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดีกลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด
ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงจริงนะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียด ไม่โกรธใครใครสาบาน
แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอยังจำว่าเคยรักใคร
อยู่กับช่วงเวลาที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติดคิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำเท่าไรก็ไม่อาจลืม
ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราวเหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดีกลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่าแม้อยากลืมเท่าใด
ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงจริงนะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ฉันไม่ได้เกลียด ไม่โกรธใครใครสาบาน
แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอยังจำว่าเคยรักใคร
อยู่กับช่วงเวลาที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติดคิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำเท่าไรก็ไม่อาจลืม
บางอย่างคนเราฝังใจไม่เท่ากัน
เธอเป็นคนที่ทิ้งกันไป
เธอคงลืมง่ายง่าย ไม่นานอย่างฉัน
แต่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
จดจำอะไรบ้าบอคนไม่รักก็ยังตั้งหน้ารอ
ไม่รู้จะเอาอะไร
อยู่กับช่วงเวลาที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติดคิดว่าคงลืมง่าย
แต่นานเท่าไรก็ไม่อาจลืม
สิ่งอื่นดีดี ที่ควรจำไว้กลับไม่จำ
แต่คนบางคนที่ทำให้ช้ำก็ไม่ยอมลืม