Μονάκριβή μου

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
Μου λεσ στο τελευταίο σου γράμμα
Πάει να σπάει το κεφάλι μου
Σβήνει η καρδιά μου
Αν σε κρεμάσουν αν σε χάσω θα πεθάνω

Θα ζήσεισ καλή μου θα ζήσεισ
Η ανάμνησή μου μαύροσ καπνόσ
Θα διαλυθεί στον άνεμο
Θα ζήσεισ αδερφή
Με τα κόκκινα μαλλιά τησ καρδιάσ μου
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
Τουσ ανθρώπουσ του εικοστού αιώνα

Ο θάνατοσ ένασ νεκρόσ που τραμπαλίζεται
Στην άκρη ενόσ σχοινιού
Σε τούτο εδώ το θάνατο
Δεν αντέχει η καρδιά μου

Μα να 'σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
Αν το μαύρο και μαλλιαρό
Το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
Περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά
Άδικα θα κοιτάνε μεσ στα γαλάζια μάτια
Του ναζίμ να δουν το φόβο
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
Θα δω τουσ φίλουσ μου κι εσένα

Και δε θα πάρω μαζί μου
Κάτω απ’ το χώμα
Παρά μόνο την πίκρα
Ενόσ ατέλειωτου τραγουδιού

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά
Με τα μάτια πιο γλυκά απ’ το μέλι
Τι κάθισα και σου 'γραψα
Πώσ ζήτησαν το θάνατό μου

Η δίκη μόλισ άρχισε
Δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
Έτσι το κεφάλι ενόσ ανθρώπου
Σαν να 'τανε γογγύλι

Έλα έλα μη μου σκασ
Όλα αυτά 'ναι μακρινά ενδεχόμενα
Έλα και μη ξεχνάσ
Πωσ η γυναίκα ενόσ φυλακισμένου
Δεν κάνει να 'χει μαύρεσ έγνοιεσ