เปราะบาง

หนทาง
ยังดูเหมือนเดิม
มีแสงไฟ
มีผู้คนรอบกาย

จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน
กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
อะไรมันหายไป
จากหัวใจของเรา โอ โอ้

ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา
ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า
ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ

ครั้งหนึ่ง ฮื้อ
ที่เคยสัมผัส
ด้วยหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน
กอดที่อบอุ่นจางหายไป
สักวันถ้าล้มลง
จะมีใครสนใจ โอ โฮ้

ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา
ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า
ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน โฮ้ โฮว

ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ
ยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า
ยังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ (โอว โอว โฮโว)

เมื่อไรที่ไม่รู้ โอ
ก็ไม่รู้ โฮ
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ