Η Πανεπιστημίου

Άδεια τησ αθήνασ κυριακή
Βόλτα μόνοσ και ψιλή βροχή
Τέσσερισ τ' απόγευμα σκυφτόσ
Κι ένασ δρόμοσ μπροσ μου ίσιοσ κεντρικόσ
Πανεπιστημίου ντυμένη
Δικαιοσύνη και τρόλεϊ μπασ
Στο καυσαέριο φλομωμένη
Γίνομαι γιοσ σου κι όπου με πασ

Περπατώ εισ τουσ δρόμουσ
Όταν ο κόσμοσ δεν είναι εδώ
Κόσμε κόσμε είσαι εδώ
Είσαι
Αλλά ονειρεύεσαι κοιμάσαι ερωτεύεσαι
Δώστε μου το χέρι σασ
Κι ελάτε μαζί μου μια βόλτα
Στισ όχθεσ τησ πανεπιστημίου
Έτσι τισ λέω εγώ όχθεσ
Αρχίζει η περιήγηση
Ναι ξέρω είσαστε τέσσερα
Διπλωματούχα ζητιανάκια
Η μητέρα στο “παίδων"
Ο πατέρασ στου “συγγρού"
Η μικρή αδερφή στο “κατ"
Κι η μεγάλη στο κατε
Όχι δε σασ δίνω δεκαράκι τσακιστό
Εδώ είναι επίσημοσ δρόμοσ
Κάτω από τον αρειο πάγο απαγορεύεται η ζητιανιά
Ούτε κι απέναντι
Απέναντι είναι του φλόκα
Εκεί όλοι τρώνε αφορολόγητη σαλάτα “νισουάζ"
Οι περισσότεροι είναι ξένοι
Εχτόσ από τον γκάτσο και τον χατζιδάκι
Είναι οι μόνοι ιθαγενείσ
Προχωράμε
Γωνία βουκουρεστίου και πανεπιστημίου
Συναντάμε τισ φωτογραφίεσ
Του δημήτρη μυράτ και τησ βούλασ ζουμπουλάκη
Απόψε δεν αυτοσχεδιάζουμε
Παρακάτω είναι η βιτρίνα τησ αεροπορίασ
Θέλετε να καταταγείτε στην αεροπορία
Ω σασ είδα που κοιτάγατε γι' αυτό ρώτησα
Είσαστε δεκαοχτώ χρονών
Ηλικία ορόσημο
Εγώ στα δεκαοκτώ ήθελα ν' αυτοκτονήσω
Ωωω όχι εγώ κοιτούσα δίπλα
Την βιτρίνα με τισ γούνεσ
Μα για όνομα του θεού μη με μπερδεύετε
Εγώ νέοσ νεόσ για την ολυμπιακή αεροπορία
Όχι την πολεμική
Χάρηκα πολύ γεια σασ
Προχωρώ
Να κι η βροχή
Ανοίγω ομπρέλα
Ανοίγεισ ομπρέλα κλείνεισ ομπρέλα
Όλοι σε κοιτούν στα μάτια
Να κι η ομίχλη
Αυτή η ομίχλη μ' αποστειρώνει
Ασ πάω τοίχο τοίχο

Όταν περπατωώ στην πανεπιστημίου
Πάντα συναντώ τισ μέρεσ τισ παλιέσ
Άνδρεσ μαθητέσ του παλιού σχολείου
Και παιδιά που βγήκαν βόλτα από το χτεσ

Μοιάζουν ζωντανά πρόσωπα φευγάτα
Κι αν δεν τουσ μιλώ είναι από ντροπή
Άλλαξε η ζωή πήραμε άλλη στράτα
Κάτι πάω να πω μα δεν πάει η φωνή

Όταν περπατώ μεσ στον άδειο δρόμο
Μέρα μεσημέρι πάντοτε είναι εκεί
Έχουν τα μπουφάν στον φαρδύ τουσ ώμο
Και στ' ένα τουσ χέρι κόκκινη πληγή

Κι όλο λέω “ποτέ" θεέ μου ασ μην τελειώσει
Όλη ετούτη η νιότη μέσα στ' άδειο φωσ
Κάπου στρίβει ο δρόμοσ κάπου αλλάζουν όλα
Και περνούν τα χρόνια κι είμαι μοναχόσ

Θεέ μου στο απέναντι πεζοδρόμιο η άννα
Άννα άννα δε μ' ακούει
Την τραβάει ένασ με καπαρντίνα
Τον τραβάει κι αυτή
Όχι δεν πέφτει ξύλο
Ερωτική σκηνή
Γιατί κοιτάω σαν χάχασ
Η άννα περάσαν δεκαπέντε χρόνια
Άννα άννα
Μπαίνει σε ταξί
Άννα μ' ακούει
Αλλά την παρασέρνει η πανεπιστημίου
Η δειλία μου θεέ μου
Αυτό ήμουνα σ' όλη μου τη ζωή
Δειλόσ και συνετόσ
Είδεσ αυτόσ με την καπαρντίνα πώσ την τράβαγε
Σαν ένα σακί γεμάτο υγιεινό έρωτα
Δειλόσ και συνετόσ
Κι όλοι σε κοιτούν στα μάτια σκληρά
Ψέματα δε σε κοιτούν σκληρά
Σε κοιτούν τρυφερά
Τι σκληρά τι τρυφερά σκοτίστηκα
Και σκληρά να κοιτάξεισ
Τουσ κυριακάτικουσ διαβάτεσ
Αυτοί σ' ανταποδίδουν τρυφερά
Άννα
Να τα γυαλίσουμε
Στήνουμε και γυαλίζουμε
Ο λούστροσ είναι ανάπηροσ
Έχει ξύλινο χέρι
Ξύλινο πόδι
Σηκώνει το πρόσωπό του και μου γελάει
Μ' ένα ζεστό χαμόγελο σαν φουφού
Του κλείνω το μάτι
Αλλάζω πόδι
Είναι σαν χορεύω καν καν για τον λούστρο
Μού 'ρχεται κέφι γελάω χαχαχα
Άλλο που δε θέλει ο διπλανόσ νεαρόσ
Μου λέει' ξέρετε θα βρέξει
Λέω εγώ έχω την κιβωτό μου ασ βρέξει
Μου λέει κιβωτό για έναν
Πληρώνω τον λούστρο
Ο νεαρόσ επιμένει
Κι εγώ περνάω απέναντι
Στο καρτιέ του πανεπιστημίου
Εκεί έχει διαδήλωση
Πάω προσ τη μεριά των απεργών
Μου λένε θα υπογράψετε συμπαράσταση
Λέω “πήγατε στην μελίνα
Με μισούν το νιώθω
Παίρνω ύφοσ λαμπέτη
Κάτι μεταξύ νουθεσίασ και έκπληξησ
Και περνάω στο απέναντι φανάρι
Εκεί έχει αέρα και πέφτουν μάρμαρα

Ο νεαρόσ επιμένει
Μόνοσ σου θα μπεισ στην κιβωτό
Οχι ρε του λέω με τον κροταλία μου θα μπω

Φτάνω στην ιπποκράτουσ ευτυχώσ
Γιατί από κει και πέρα αρχίζει άλλο καθεστώσ
Οι μισοί είναι άραβεσ
Αν με βοηθήσει ο θεόσ
Και φτάσω μέχρι την θεμιστοκλέουσ
Θ' ανάψω μια λαμπάδα μέχρι το μπόι μου
Βουλιάζω στην ομίχλη

Όταν περπατώ στην πανεπιστήμιου
Πάντα συναντώ τισ μέρεσ τισ παλιέσ
Το παιδί που φεύγει απ' την οδό σταδίου
Είμαι εγώ κι εσύ ξωπίσω μου να κλαισ

Θέλω να σου πω τόσα πού 'χουν γίνει
Τόσα χρόνια πού 'ρθαν πάνω μασ πικρά
Είναι αυτό που λέμε δεν μπορεί να γίνει
Ότι γράφει η μοίρα κάπου είναι γραφτά

Μοιάζουν ζωντανά πρόσωπα χαμένα
Έφηβοι ξανθοί κάποιασ εποχήσ
Κι εγώ μια σταλιά μάτια δακρυσμένα
Μάτια όλο ικεσία να με λυπηθείσ

Κάπου στρίβει ο δρόμοσ κάπου αλλάζουν όλα
Κι είν' η γεύση ακόμα άγια κι ιερή
Μου βαραίνει ο ώμοσ και σαν πολυβόλα
Μηχανέσ τριγύρω γράφουν την ζωή

Ε από κει και πέρα αρχίζει η ομόνοια
Κάθε αξιοπρέπεια στην πάντα
Πατώ με πατούν με κατρακυλούν
Μου ζητούν την ώρα μου ζητούν τσιγάρο
Μου ζητούν να αγοράσω εφημερίδεσ
Σλιπάκια ανδρισμούσ
Παράνομεσ κασέτεσ
Κι εγώ αγοράζω αγοράζω αγοράζω
Τα πάντα

Άδεια τησ αθήνασ κυριακή
Βόλτα μόνοσ και ψιλή βροχή
Έντεκα το βράδυ μοναχόσ
Κι ένασ δρόμοσ μπροσ μου
Ίσιοσ κεντρικόσ

Πανεπιστημίου ντυμένη
Δικαιοσύνη και τρόλεϊ μπασ
Στο καυσαέριο φλομωμένη
Γίνομαι γιοσ σου
Κι όπου με πασ

Ανηφόρα παίρνω φόρα και γυρνώ
Άδειοι δρόμοι κι αστυνόμοι κι εκατό
Και η νύχτα καρτεράει
Στην μοναξιά μου για να χαθώ

Ταξί ε ταξί